Om meer zicht op breinaandoeningen te krijgen willen wij regelmatig iemand interviewen.

Dit om mensen hier meer bekend mee te maken, maar ook om te laten zien dat je niet alleen bent. Denk bij hersenaandoeningen bijvoorbeeld aan nah, dementie, burn out, depressie, autisme, verslaving. Veel van ons kennen wel iemand die hiermee te maken heeft en hier hopen wij meer begrip maar ook steun voor en aan elkaar te krijgen.

 

Dit interview is met Clara van Geldere. Samen met haar man Peter hebben we een mooi gesprek
gehad. De positiviteit die zij uitstralen is inspirerend. Hoe moeilijk alles ook kan zijn, toch proberen
om je er met een lach doorheen te slaan. Iets wat niet altijd makkelijk is maar wat ze zeker telkens
weer proberen.

1. Stel je voor:
Mijn naam is Clara van Geldere. Ik ben 73 jaar, getrouwd, heb 2 kinderen en 4 kleinkinderen.

2. Wat voor cijfer geef je je leven op dit moment?
Ik geef mijn leven een 8. Alles gaat fijn thuis, het lukt ons om positief te blijven en we blijven lachen.
Dat kunnen we gelukkig goed samen.

3. Wat is jouw breinverhaal?
Eind februari 1995 kreeg ik een herseninfarct. Ik was links helemaal verlamt en kon niet meer praten.
Na 6 weken in het ziekenhuis kwam ik terecht bij het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag. Wat een
rust ervaarde ik daar, het was er zo stil. Heel wat anders dan alle geluiden van het ziekenhuis die
voor veel overprikkeling zorgde.
In de jaren hierna herstelde ik voldoende om mij zelfstandig te kunnen redden.
In 2019 kregen we een auto ongeluk en daar liep ik weer hersenletsel op. Vanwege mijn leeftijd
mocht ik niet meer naar Beetsterzwaag en moest ik revalideren in De Schakel. Dat ze hier destijds
niet gericht waren op n.a.h. revalidatie bleek uit de hoeveelheid aan geluiden die ook hier voor veel
overprikkeling zorgde.

4. Wat heeft het veranderd?
Alles is veranderd. Voor mij voelt het als het ergste wat je kan overkomen.
Ik kan geen auto meer rijden en heb vrijwel overal hulp bij nodig.
Ik liep tegen veel onbegrip op bij de instanties waar ik naartoe moest. Dat was een hele nare periode
omdat mensen geen idee hadden wat n.a.h. echt inhoud.
Gelukkig is er heel wat verbeterd, er is meer begrip.

5. Wat doe je daardoor anders?
Ik heb moeten leren om hulp te vragen. Ik moest natuurlijk ook wel. Thuis lukt mij dat prima, gelukkig
heb ik een lieve man die de dingen graag voor mij doet. Aan anderen hulp vragen vind ik nog steeds
wel lastig.

6. Wat is belangrijk voor jou?
De fysiotherapie, het helpt mij om minder hard achteruit te gaan;
Dat mijn man en ik volgend jaar ons 30 jarig huwelijk kunnen vieren, daar ben ik zo dankbaar voor;
Iedere dag naar buiten kunnen, ondanks dat ik daar hulp bij nodig heb;
De contacten die ik heb op de dagbesteding, ook al mogen ze wel wat minder mopperen. De
begeleidsters zijn heel lief, ik ben ze dankbaar voor wat ze doen. Ik ga hier drie dagen in de week
naartoe.

7. Een tip?
Blijven lachen, ook al is het niet makkelijk. Eigenlijk is het ’t meest moeilijke van alles.
We boffen dat we elkaar hebben, het ons lukt om positief te blijven en er nog iets moois van te
maken.